Vandaag, zaterdag 19 augustus is het twintig jaar geleden dat in een hotel in Bagdad, Irak medewerkers van hulporganisaties doelwit waren van een bomaanslag. Die aanslag kostte het leven van 22 mensen en er vielen 150 gewonden. De huidige directeur van Save the Children, Pim Kraan kende veel slachtoffers persoonlijk.
Per jaar vallen er 450 slachtoffers onder hulpverleners. De cijfers van de Aid Worker Security Database laten zien dat er dit jaar al 185 hulpverleners gedood, ernstig verwond of ontvoerd zijn. In die afgelopen jaren zijn humanitaire organisaties ook meer gaan investeren in de veiligheid van de eigen medewerkers. Desondanks is het aantal slachtoffers verdriedubbeld.
Toegang
Pim Kraan: “Twintig jaar na de aanslag in Bagdad worden er nog steeds aanslagen op hulpverleners gepleegd. De wereld is gepolariseerder en politieker geworden. De ene plek is redelijk vrij toegankelijk voor hulpverleners, de andere niet. Ook internationale donoren vermengen met hun voorwaarden en sanctiemaatregelen de politiek steeds meer met hulpverlening. Hiermee is het moeilijker geworden om álle kinderen te kunnen bereiken. Het is een waar doolhof soms om toch de meest kwetsbare kinderen te bereiken. Denk aan Afghanistan, Ethiopië of Soedan.”
Niet onpartijdig
“We zijn neutraal, maar kiezen wel partij. We kiezen partij voor kinderen. In Syrië en de Palestijnse Gebieden bekritiseren mensen ons waarom wij daar werken, maar wij laten kinderen niet in de steek en rekenen kinderen ook niet af op de daden van hun ouders.”
Hulporganisaties zijn niet alleen doelwit van gewapende groepen, soms is tegenwerking vanuit een overheid ook een zeer belemmerende factor om toegang te krijgen tot alle kwetsbare kinderen. Kraan: “Dat brengt ons in de moeilijke positie met een overheid die het soms goed uitkomt dat niet in alle delen van het land mensen dezelfde hulp krijgen. Hoe kunnen we ons dan uitspreken, zonder ons werk in dat land onmogelijk te maken? Het is soms koorddansen.”
Hulpverlening door technologie geholpen
Door technologische vernieuwing bij hulporganisaties is het in de afgelopen twintig jaar op sommige vlakken makkelijker geworden mensen te bereiken. Programma’s om cash geld in plaats van goederen te verdelen, zijn getest en vinden nu op grotere schaal plaats. Ook communicatietechnologie maakt hulpverlening makkelijker. Veel meer mensen bezitten mobiele telefoons waarmee ze bankieren of waarmee een organisatie als Save the Children programma’s van kinderbescherming uitvoert.